Oczywiście osoby pracujące w dziedzinie obliczeń kwantowych od dawna pracują nad postępem w rozwoju procesorów kwantowych, ale perspektywa kwantowej pamięci RAM właśnie pojawiła się dzięki nowym badaniom nad tak zwanymi „kryształami czasu”.
Jak wskazuje Tom's Hardware (otwiera się w nowej karcie), idea kryształów czasu nie jest nowa, a Frank Wilczek, fizyk teoretyczny, laureat Nagrody Nobla, po raz pierwszy teoretyzował je dziesięć lat temu.
Następnie, w 2016 roku, dwie grupy naukowców twierdziły, że stworzyły kryształy po raz pierwszy, a teraz, w nowym artykule opublikowanym przez Nature (otwiera się w nowej karcie), naukowcy z Uniwersytetu Aalto w Finlandii z powodzeniem eksperymentowali z parą kryształów sprzężone w czasie. , a to może utorować drogę do stworzenia kwantowej pamięci RAM, jak wspomniano.
Czym właściwie jest kryształ czasu? Jest to układ kwantowy z cząstkami we wzorcu okresowego ruchu, który jest powtarzany i utrzymywany w nieskończoność, bez spalania lub wytwarzania energii.
Innymi słowy, jest to układ, który osiąga stan stabilnego ruchu bez energii, przestrzegając praw termodynamiki. W systemie nie jest wykonywana żadna praca ani energia, którą można z niego wydobyć.
Naukowcy stworzyli swój system dwóch sprzężonych kryształów czasu w helu-3 w stanie nadciekłym (osiągniętym przez schłodzenie do niewielkiej ilości powyżej zera bezwzględnego), używając lasera do wytworzenia kryształów czasu (poprzez pompowanie energii).
Analiza: główne konsekwencje w przyszłości?
W tym eksperymencie ruch kryształu czasu trwał nie w nieskończoność, ale przez prawie 17 minut, chociaż jest to tak naprawdę absolutna era komputerów kwantowych (gdzie czasy koherencji są mierzone w milisekundach, a nawet sekundach, nie mówiąc już o sekundach). w minutach).
To wystarczy, aby pobudzić spekulacje, że kryształy czasu mogą być kluczem do odblokowania kwantowego ekwiwalentu pamięci RAM, działającego jako system o trwałym potencjale przechowywania, do którego może uzyskać dostęp procesor kwantowy. Ponadto naukowcy postawili hipotezę, że ten sprzężony system kryształów czasowych może działać w temperaturze pokojowej (zamiast schładzania bardzo bliskiego zera bezwzględnego, jak ma to miejsce w tym eksperymencie, co oczywiście nie jest zbyt praktyczne).) .
Krótko mówiąc, wygląda na to, że pomysł kwantowej pamięci RAM zbudowanej z kryształów czasu może w końcu ujrzeć światło dzienne; chociaż tak naprawdę jest jeszcze długa droga do przebycia (i to oczywiście dotyczy szerszego świata komputerów kwantowych).